Filistin

ekildim toprağa

bir insan olarak yaşamak adına,

sevemedim
ama vazgeçemedim de,

yine şiirle besledim onları,

kurak zamanlarıydı kalbimin

ve yalnızdım

anlam veremediğim bu şehirde,

gözyaşlarım yetmiyordu kalbimi büyütmeye

uçurtma aramaya çıkmış bir çocuktum

kanatları kopmuş, koparılmış, yıpranmış mahallemizde

duyguların Filistin’i deyip bombaladılar yüreğimi

ölen önce kadınlar ve çocuklar,

olan yine bana olmuş olacak ki

kıpırdatamadım kalemimi

çatlamış duvardan sızıp gelen kan benim sanki

bu doğunun kara kışında yetişen bir palmiyenin tasviriydi sanki

ben bir insanın tasviri,