29 Mayıs 2015 Cuma

kendi ağırlığının 10 katı ağırlığını taşıyan karıncaların üstüme basıp geçtiği dönemin tam ortasındayım, bir karıncanın bile incittiği tek insan olmak ödülü, bilmem kaçıncı noter huzurunda bana veriliyor, ama resimlerde yine de gülüyorum
yazık...
içime atılan her beton yeşillikleri azaltıyor, kaçak yapılar aldı başını gidiyor
yıkım, direniş, haykırış...
içim;
bir şehrin saatte bir toplu taşıma aracı giden, asgari hayatların yaşandığı tek katlı evler diyarı, her türlü pislik mevcut, şüpheli gelecekler, şüphesiz acılar
kuşların avlandığı değil de, beslendiği bir ülke de görüşmek dileğiyle.