İçinden çıkılamaz bir hal alıyordu hayat
beton değildi ağır olan
çığlık çığlığa bir perşembe pazarı da değildi
kalan uzuvlar şükür sebebi
alınan her nefes veresiye defterine yazılıyordu
herkesin bir hesabı vardı yanına sığıındığı dolapla
ve kesilen her ses bir kefen daha demekti
acılı, kanlı ve kimsesiz,
duyulan son ses ise
''sesimi duyan yok mu?''
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder